Περί (αυτο)βοήθειας…

Ό,τι ο καθένας μας αντιμετωπίζει, το αντιμετωπίζει πρώτα απ’ όλα μόνος του, ο ίδιος με τον εαυτό του. Οτιδήποτε και να ακούσουμε από το περιβάλλον, οποιαδήποτε συμβουλή, όσο καλή και η πρόθεση του ανθρώπου που τη δίνει, τίποτε δεν θα μας βοηθήσει αν δε βοηθήσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας.

Όμως όσο καλή είναι η αυτοβοήθεια, άλλο τόσο καλή είναι και η άλλη βοήθεια που μας δίνουν οι τρίτοι. Παιδιά, κακά τα ψέμματα, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Χωρίς να φτάνουμε στο άλλο άκρο, να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, κάποιες φορές χρειάζεται να ζητάμε βοήθεια και να είμαστε ανοιχτοί να τη δεχόμαστε.

Πέφτω συχνά στην παγίδα να νομίζω ότι είμαι αυτάρκης, ότι είμαι ικανή να αντιμετωπίσω τα πάντα, ότι εγώ ξέρω τι είναι το καλύτερο για μένα. Κι ενώ όλα τα παραπάνω μπορεί να ισχύουν, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, είναι και σημάδια εγωισμού. Όταν πιστεύω πως όλα τα μπορώ και λειτουργώ με βάση αυτή την πεποίθηση, εκείνη τη φορά -που αναπόφευκτα θα έρθει- και που δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ σε αυτή μου την προσδοκία, η σφαλιάρα θα είναι ακόμα δυνατότερη.

Ζητώ βοήθεια λοιπόν. Δεν είναι ντροπή, ούτε υποβιβάζει την αξία μου, το αντίθετο, δείχνει ωριμότητα και ορθή αντίληψη. Αναζητώ το είδος της βοήθειας που είναι κατάλληλο για τις ανάγκες μου, στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και δεν διστάζω να δοκιμάσω διάφορες λύσεις, μέχρι να βρω την κατάλληλη.

Και όταν έρχεται εκείνη η ωραία στιγμή που συντονίζεται το σύμπαν και στο αίτημά μου υπάρχει ανταπόκριση… αξία ανεκτίμητη, που λέει και η πιστωτική κάρτα.

Συμπερασματικά, καλή, απαραίτητη και αναντικατάστατη η βοήθεια που προσφέρουμε στον εαυτό μας, όμως χρειάζεται πού και πού η εναλλακτική ματιά που θα μας προσφέρει ο εξωτερικός θεραπευτής, όποια μορφή και να έχει αυτός κάθε φορά.